Ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα ακόμα και στους ημιτελικούς του Τσαμπιονς Λιγκ

 Χθες το βράδυ ο καθηγητής της τακτικής Ζοζέ Μουρίνιο είχε μία νέα πρόκληση μετά την Παρί . Έπρεπε να τα βάλει με την ομάδα που πάει τραίνο στην Ισπανία και κατά πάσα πιθανότητα κλέβει το πρωτάθλημα από Μπαρτσελόνα και Ρεάλ και με την ομάδα που έχει φτάσει στους 4 της Ευρώπης έχοντας αποκλείσει την Μπαρτσελόνα. Το έργο του σίγουρα δεν ήταν εύκολο . Ο τρόπος που αντιμετώπισε το ματς μας θύμισε τακτικές που είχαμε χρόνια να δούμε, πιο συγκεκριμένα από όταν ήταν προπονητής της Ιντερ και είχε σηκώσει το τρόπαιο αποκλείοντας την τρομερή τότε Μπαρτσελόνα.

        Σε ένα ολόκληρο ματς δεν απείλησε σε καμία στιγμή , πέρα από κάποια φάουλ και κόρνερ , όμως στην ουσία δεν τον ενδιέφερε τόσο η ομάδα του να απειλήσει όσο να μην απειληθεί, πράγμα που κατάφερε . Ανάγκασε τους παίκτες της Ατλέτικο που ναι τεχνίτες , γρήγοροι με την μπάλα στα πόδια και "φωνιάδες" στο ενας με εναν όταν έχουν χώρους να παίζουν με σέντρες για πάνω απο 45 λεπτά . Το αποτέλεσμα, όλες οι σέντρες έπεφταν πάνω στα μεγάλα κορμιά της άμυνας της Τσέλσι ( Cahil, Terry) που παίρναν βοήθειες από όλους τους στρατιώτες που είχε παρατάξει στην άμυνα του.Η Τσέλσι χθες έπαιξε ουσιαστικά με 3 επιθιτικογενείς παίκτες, τους Willian , Torres και Ramires . Κατά τα άλλα είχε 4 παίκτες στην άμυνα και 3 αμυντικά χαφ. Παρά το γεγονός ότι έχασε νωρίς απο τραυματισμό τον Τσεχ και αργά στο ματς τον αρχηγό της δεν την επηρέασε. Δεν δημιουργήθηκε φάση. Η τρομερή επίθεση της Ατλέτικο μπλόκαρε όπως έχουν μπλοκάρει πολλές άλλες , γ'αυτό και τον αποκαλώ καθηγητή της τακτικής. Πολύς κόσμος βέβαια τον επικρίνει για το γεγονός πως σε τέτοιο επίπεδο δεν μπορείς να παίζεις ποδόσφαιρο επιπέδου κατώτερου από β τοπικο...                                                                                                                                                           

          Ο Μουρίνιο χθες έκανε αυτό που έκανε πάντα. Έβαλε την πρόκριση πάνω από το θέαμα. Κατά την άποψή μου καλώς. Ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το θέαμα. Ποδόσφαιρο είναι ΚΥΡΙΩΣ οι τίτλοι , για αυτούς έπαιζαν πάντα οι ομάδες , γ'αυτούς πανηγυρίζει ο κόσμος. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα οι οπαδοί της Αρσεναλ θα ταν οι πιο ευτυχισμένοι στον πλανήτη εδώ και 15 χρόνια. Φυσικά, το καλύτερο είναι αυτά να συνδυάζονται. Αλλά εφόσον μιλάμε για τίτλους , μιλάμε για ποδοσφαιρικό ρεαλισμό και αν υπάρχει ένας ποδοσφαιρικός ρεαλιστής στην Ευρώπη αυτός ειναι ο Μουρίνιο( κατά την άποψη μου και ο Σιμεόνε που παίζει το ποδόσφαιρο της παλιάς Τσέλσι) . Είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει να πανηγυρίσει τα πάντα με 4 διαφορετικές ομάδες. Στην Πόρτο όπου ξεκίνησε σε μία διετία πανηγύρισε το Ουέφα (2002-2003) το Τσαμπιονς Λιγκ (2003-2004) και 2 εγχώριους τίτλους. Έπειτα αναλαμβάνοντας την Τσέλσι του 2004 , σε μία τριετία , πανηγύρισε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Αγγλίας (2004-2006) λιγκ καπ και κύπελλο Αγγλίας. Στην Ιντερ παρέμεινε 2 χρόνια απο το 2008 μέχρι το 2010 . Την πρώτη χρονιά κατακτά πρωτάθλημα αλλά δεν προχωράει στην Ευρώπη. Τη δεύτερη χρονιά καταφέρνει να κάνει το ιστορικό τρεμπλ της Ιντερ σηκώνοντας και τις 3 κούπες και έχοντας αποκλείσει στην Ευρώπη όλα τα τότε μεγαθήρια. Επόμενη πρόκλησή του ήταν η Ρεαλ Μαδρίτης το 2010 . Εκεί η πρόκληση ήταν διπλή ,  να σταματήσει τη μηχανή που λεγόταν Μπαρτσελόνα αφ'ενός και να κυνηγήσει τρίτο Τσαμπιονς Λιγκ με διαφορετική ομάδα αφ'ετέρου. Στο δεύτερο απέτυχε. Στο πρώτο κατάφερε να πάρει το Κύπελλο Ισπανίας της πρώτη χρονιά και το πρωτάθλημα Ισπανίας τη χρονία 2011-2012 , χρονιά στην οποία έπαιξε ίσως το πιο διαστημικό ποδόσφαιρο που έχουμε δει . Ωστόσο το καλοκαίρι αποχωρεί αφήνοντας πίσω του φίλους και κυρίως εχθρούς εντός της ομάδας. Χαρακτηριστικά ο Φλορεντίνο Πέρεθ , πρόεδρος της ομάδας δήλωνε ,  ...Επανέφερε την Ρεάλ στη θέση που της αξίζει...», αλλά ενώ «...στην Ρεάλ Μαδρίτης είμαστε συνηθισμένοι και περήφανοι με την ένταση, όμως με τον Μουρίνιο έφτασε σε ανυπόφορα επίπεδα...» .                                                                                                                                                                 Με αφορμή λοιπόν   το φετινό του κατόρθωμα ήδη στην Ευρώπη γράφουμε σήμερα , ως απάντηση σε όσους ζητάνε ωραίο ποδόσφαιρο και δεν πάνε τον αλλαζονικό και ιδιότροπο χαρακτήρα του. Η απάντηση του είναι οι τίτλοι . Τίτλοι με διαφορετικές ομάδες, διαφορετικά μπάτζετ , διαφορετικά ρόστερ και διαφορετικό ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το ταλέντο του. Σου δίνει την αίσθηση ότι οι παίκτες του γίνονται πραγματικά στρατιώτες του σε κάθε ομάδα και σε κάθε ματς. Στην Πόρτο έπαιζε θεαματικό , επιθετικό ποδόσφαιρο χωρίς να παραμελεί ποτέ την άμυνα. Στν Τσέλσι έπαιξε ποδόσφαιρο αντεπίθεσης και σφιχτής άμυνας. Στην ίντερ που οι λύσεις του ήταν περιορισμένες κατάφερε να φτιάκει ίσως την καλύτερη άμυνα που έχουμε δει και είχε μπροστά τον Μιλίτο και τον Ετό με τον Σνάιντερ από τους οποίους περίμενε πάντα το γκολ . Ήξερε ότι θα ρχόταν αρκεί να κρατούσε πίσω. Στη Ρεάλ από την άλλη τη δεύτερη χρονιά του που ήταν και η πιο ήρεμη έπαιξε το θεαματικότερο -γρηγορότερο ποδόσφαιρο αντεπίθεσης που έχουμε δει . Ενδεικτικά τα αποτελέσματα : περισσότερες νίκες σε μία σεζόν στο ισπανικό πρωτάθλημα (32), περισσότερες νίκες εκτός έδρας (16), περισσότεροι πόντοι όλων των εποχών στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (100), περισσότερα γκολ στην ιστορία του ισπανικού πρωταθλήματος (121) και μεγαλύτερη διαφορά τερμάτων (+89) .   Παρατηρείς ότι παίρνει το μαξιμουμ από κάθε ομάδα , από κάθε παίκτη. Γι'αυτό και κατορθώνει με το αστείο ρόστερ της Τσέλσι να είναι ένα βήμα από τον τελικό . Γιατί φαντάσου αντί για Τόρες , Μπα, Ετό να είχε μπροστά Μπενζεμά-Ρονάλντο ή Ντιέγκο Κόστα η Σουάρεζ ή ακόμα και Κρόος Μάντζουκιτς. Αλλά ξέρει πως να κάνει τον παίκτη του να αισθάνεται παντοδύναμος αλλά και από την άλλη ξέρει τις δυνατότητές του και δεν ζητάει ποτέ υπερβάσεις και περιττά πράγματα. Όταν η ομάδα του και το ροστερ του μπορούσαν και μπάλα και θέαμα και γκολ και τίτλους το έπραξε. Καταλήγω οπότε μετά από αυτή τη σύντομη ανάλυση του τεράστιου αυτού προπονητή σε 2 πράγματα. 

1. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ και ο ΜΟΥΡΙΝΙΟ σηκώνει τις κούπες. Όποιος θέλει θέαμα και γκολ - που όλοι τα αγαπάμε- του συνιστώ ανεπιφύλακτα την Χοφενχαιμ και τη Λίβερπουλ.

2.  ΖΟΖΕ όταν με το καλό πάρεις το τρίτο Τσαμπιονς Λιγκ θα θες και 4ο με άλλη ομάδα πάλι . Έλα εδώ στον Πειραιά , ταιριάζουμε.